அழகின் கவி அவள் - வெண்
நிலவின் துகள் அவள்
நிற்கின்ற சுடர்தனில்
நீங்கா மங்கை அவள்
கருதனில் கருத்தரித்த அவள் - என்நெஞ்ச
கருதனில் கருத்தரித்த அவள்
என் நெஞ்சோடு வெளிவந்தாள்
உயிரினை தாங்கும் அவள் - என்
உயிரினில் நீந்திச் சென்றாள்
கவியும் அவளே
காவியமும் அவளே
அவளை சிற்பமாக்குவேன் - ஆனால்
நான் சிற்பியல்ல, வெறும் கல்லே...
அவளை ஓவியமாக்குவேன்- ஆனால்
நான் ஓவியனல்ல, வெள்ளை காகிதமே...
அவளை கவியாக்குவேன் - ஏனெனில்,
என் எண்ணமும்,எழுத்தும், மூச்சும்
ஏன் எனக்கெல்லாம் அவளே...
தஞ்சமும் தரியுமாய் ஒருநாள் - இன்று
பட்டும் பசுமையுமாய் என் மனசோலை!...
கண்களினால் அவள் தீண்டியபோது,
கவியூறும் நெஞ்சினில்
அவள் பாதம் அமரச்செய்தேன்
எட்டி உதைத்த அவளிடம்,
"இது பூபாதம்" என்றது மனம்...
எத்துணை வலியை தாங்கிய நெஞ்சு,
வெடிக்கிறது அவளின்
சிறுதுளிக் கண்ணீரைக் கண்டு...
அவள் என்னை அறியாத போதும்
என்மனம் என்றென்றும் அவளின்
பாதமலரே....
-லிடி
No comments:
Post a Comment